Στὸ ἀπολυτίκιο τῆς Κοιμήσεως ψάλλεται “ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε”. Δηλαδή, παρόλο ποὺ ἐκοιμήθης, παρόλο ποὺ ἔφυγες ἀπὸ ἀνάμεσά μας, δὲν μᾶς ἔχεις ἐγκαταλείψει. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ Παναγία εἶναι βοηθὸς καὶ προστάτης. Προστατεύει σὲ δύσκολες καταστάσεις, σὲ ἀρρώστιες, σὲ κινδύνους, τακτοποιεῖ προβλήματα κλπ. Ὅπως λέει καὶ τὸ γνωστὸ κοντάκιο “Προστασία τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε”.
Θὰ ἀναφέρω μερικὲς περιπτώσεις, γιὰ νὰ φανῆ τοῦ λόγου τοῦ ἀληθές, Κάποιος ἐδῶ ἐνορίτης, Γεώργιος Λέκκας, μοῦ ἔλεγε ὅτι ὅταν ἦταν νεαρὸς εἶχε πάει στὴν Τῆνο καὶ ἐκεῖ συνέβη τὸ ἑξῆς, εἶχε ἄμεση ἐμπειρία. Ἦταν μιὰ μητέρα καὶ μιὰ κόρη, ἡ κόρη ἤτανε μουγγὴ καὶ μισοπαράλυτη. Καὶ πῆγε μιὰ φορὰ στὴν Τῆνο, ὅταν περνοῦσε ἡ Μεγαλόχαρη ἀπὸ κάτω νὰ θεραπευτῆ, τίποτα. Πῆγε καὶ δεύτερη φορὰ καὶ τὴν τρίτη φορὰ ποὺ πῆγε συνέβη τὸ ἑξῆς. Μόλις πέρασε ἡ εἰκόνα ἀπὸ πάνω της, ἔφυγε ἡ παραλυσία καὶ ἀνωρθώθηκε. Ἀλλὰ εἶχε τάξει, δὲν εἶχε τακτοποιήσει τὸ θέμα μὲ τὴ φωνή της ποὺ ἦταν μουγγή. Καὶ τὸ βράδυ ποὺ ἔγινε ἡ λειτουργία στὸ ἐκκλησάκι τῆς Εὑρέσεως, μόλις κοινώνησε, ἀμέσως βρῆκε τὴ φωνή της. Λέει, «ἤμουνα παρών, τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ τὸ ἀναφέρω».
Μιὰ ἄλλη περίπτωσι. Ὑπάρχει ἕνα νησὶ ποὺ λέγεται Κάρπαθος κι ἕνα μεγάλο προσκύνημα τῆς Παναγίας, ἡ Παναγία τῶν Μενετῶν. Ἐκεῖ πρὶν ἀπὸ πάρα πολλὰ χρόνια ἤτανε μία κακιὰ μητρυιὰ κι εἶχε ἕνα μικρὸ παιδάκι ἀπὸ τὴν προηγούμενη μητέρα, τὸν Μιχαλάκη, καὶ δὲν τὸ χώνευε. Καὶ πολλὲς φορὲς τὸ πήγαινε περίπατο ἐδῶ κι ἐκεῖ, τὸ πῆγε καὶ ἕνα ἀπόγευμα στὴν Παναγία τῶν Μενετῶν, ἀλλὰ ἀπὸ κάτω εἶχε γκρεμό. Τοῦ λέει «μάζεψε αὐτὸ τὸ λουλουδάκι ποὺ εἶναι ὡραῖο», πάει νὰ κόψη τὸ παιδάκι τὸ λουλουδάκι ποὺ ἦταν στὸ γκρεμό, τοῦ δίνει μιὰ σπρωξιὰ καὶ πέφτει κάτω. Καὶ μετά, σὰν νὰ μὴ συνέβαινε τίποτα, γύρναγε πίσω κι ἔλεγε «Ποῦ εἶναι τὸ παιδί; Νὰ ψάξουμε νὰ βροῦμε τὸ παιδί». Ὅλο τὸ χωριὸ ἔψαχνε νὰ βρῆ τὸ Μιχαλάκη καὶ τελικὰ πήγανε καὶ στὸν γκρεμὸ καὶ ἀντὶ νὰ μαζεύουνε τὰ κόκκαλά του, τὸ βρῆκαν τὸ παιδὶ σῶο καὶ ἀβλαβὲς σὲ κάποια ἐκεῖ μικροπροεξοχὴ τοῦ βράχου. Τὸ βρῆκαν, λέει «πῶς ἐδῶ, παιδάκι μου, τί συνέβη;» τοῦ λένε. «Μ’ ἔσπρωξε αὐτή». «Καὶ πῶς δὲν ἔπαθες τίποτε;» «Ἦρθε μιὰ μητέρα», λέει, «μ’ ἕνα παιδάκι καὶ μὲ ἔπιασε καὶ ὅλο τὸ βράδυ ἤμασταν ἐδῶ καὶ ἔπαιζα καὶ μὲ τὸ παιδάκι καὶ πέρασα πάρα πολὺ ὡραῖα». Καὶ ἔμεινε τὸ παιδάκι καὶ πέρασα πάρα πολὺ ὡραῖα». Καὶ ἔμεινε στὴν ἱστορία ὄχι μόνο γιὰ τὴν Κάρπαθο ἀλλὰ γιὰ ὅλα τὰ Δωδεκάνησα. Ἡ γυναῖκα λεγόταν Ὄρσα Νικολαΐδου, τὸ παιδάκι Μιχαὴλ Νικολαΐδης κι ἔγινε μετὰ δικηγόρος.
Ἐδῶ κοντὰ στὴ Βοιωτία εἶναι ὁ Ὀρχομενὸς καὶ τὸ 1943 κάτι συνέβη καὶ ἀπεφάσισαν οἱ Γερμανοὶ νὰ κάψουνε καὶ νὰ σφάξουνε. Καὶ καθὼς περνοῦσαν τὰ γερμανικὰ τάνκς, παρουσιάστηκε ἡ Παναγία καὶ ἀκινητοποίησε τὰ τάνκς. Καὶ στὴ συνέχεια ἀντελήφθη ὁ ἐπικεφαλῆς τὴν περίπτωσι, εἶδε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, συγκινήθηκε καὶ δὲν ἔγινε κανένα κακό. Καὶ εἴχανε ὑπ’ ὄψι νὰ σφάξουνε καὶ τοὺς νέους. Κάποτε ἔτυχε νὰ περάσω νὰ ρωτήσω γιὰ τὸ θαῦμα καὶ μοῦ εἶπε ἕνας πατέρας «Ἄχ» λέει « εἶχα τέσσερα παιδιά, θὰ μοῦ τὰ σφάζανε καὶ τὰ τέσσερα οἱ Γερμανοὶ καὶ μᾶς γλύτωσε ἡ Παναγία». Καὶ κάθε χρονιὰ αὐτὸς ἐρχόταν ἀπ’ τὴ Γερμανία μὲ πούλμαν νὰ παρακολουθήση τὴν εἰδικὴ πανήγυρι καὶ ἀνάμνησι τοῦ γεγονότος.
Κι ἔχουμε καὶ πολλὲς περιπτώσεις ποὺ διάφορες κοπέλες λένε κάθε μέρα τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας οὔτε μιὰ μέρα δὲν ξεχνοῦν. Καὶ αὐτὸ φέρνει ἀπείρως καλὰ ἀποτελέσματα. Παντρεύονται, ἀποκτοῦνε παιδιά, προστατεύονται ἀπὸ κινδύνους. Θυμᾶμαι μία περίπτωσι, ἤτανε κάποια νεαρὴ νὰ ὁδηγήση ἕνα αὐτοκίνητο γιὰ πρώτη φορὰ καὶ φοβότανε, λέω «Πὲς τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας καὶ μὴ φοβᾶσαι». Κι ἔχουμε πάρα πολλὲς ἱστορίες μὲ ἀνθρώπους ποὺ λένε τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας.
Ἦταν ἕνας καλόγερος στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ κάθε μέρα ἔλεγε τοὺς Χαιρετισμοὺς πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα μπροστὰ σὲ μιὰ ὡραία εἰκόνα τῆς Παναγίας – αὐτὸ τώρα εἶναι παλιὰ ἱστορία – κι ἀκούστηκε μιὰ φωνὴ κι ἀπ’ τὴν Παναγία «Χαῖρε ἀββᾶ». Ἀββᾶ θὰ πῆ «πάτερ». «Εἰδοποίησε τοὺς πατέρες τοῦ μοναστηριοῦ ὅτι ἔρχονται πειρατές. Ν’ ἀνεβοῦνε στὸν πύργο». Τοὺς ἔσωσε ἡ Παναγία, τοὺς ἔσωσαν οἱ Χαιρετισμοὶ ποὺ ἔλεγε ὁ μοναχὸς αὐτός. Κι ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶναι θαυματουργὴ καὶ λέγεται Παναγία ἡ Χαίροβα. Ἔχουμε ἀναρίθμητες περιπτώσεις, ποῦ νὰ τὶς διηγηθῆ κανεὶς ὅλες;
Πάρα πολλὲς περιπτώσεις ἔχουμε ἐκεῖ πάνω στὸ χῶρο τῆς Ρωσσίας ποὺ φτιάχνουν κάτι ὑπέροχες Παναγίες. Ἀναφέρεται ἐκεῖ γιὰ μιὰ εἰκόνα, τοῦ Βλαδιμήρου, ποὺ ὅταν ὁ Στάλιν ἔπαθε σόκ, ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Χίτλερ θὰ ἐπιτεθῆ καὶ πολιόρκησε τὴ Μόσχα, αὐτὸς ὁ ἄθεος ποὺ κυνηγοῦσε τὴν Ἐκκλησία ἔδωσε ἐντολὴ νὰ βγάλουν τὴν Παναγία τοῦ Βλαδιμὴρ καὶ μὲ ἕνα ἀεροπλάνο νὰ τὴν περνᾶνε πάνω ἀπὸ τὴ Μόσχα, γιὰ νὰ προστατεύση τὴ Μόσχα ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῶν Γερμανῶν.
Βοηθεῖ ἡ Παναγία καὶ σὲ πνευματικὰ θέματα. Ὅποιος θέλει νὰ τηρήση ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ζωὴ καὶ προσεύχεται στὴν Παναγία, ἡ Παναγία ἔχει εἰδικὴ χάρι. Ὅποιος ταλαιπωρεῖται ἀπὸ αἰσχροὺς λογισμούς, ἄσχημες εἰκόνες, σκέψεις, ὄνειρα, φαντασίες καὶ προσεύχεται στὴν Παναγία καὶ αὐτὸς βοηθεῖται. Ἦταν ἕνας ἡγούμενος στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὁ πατὴρ Φιλάρετος, στὴν Κωνσταμονίτου ἦταν ἡγούμενος, καὶ ὅταν ἦταν νεαρὸς κι εἶχε πάει στὸ Ἅγιον Ὄρος, μερικὲς φορὲς ἐκεῖ στὸ κελλὶ τοῦ ἔρχονταν ἕνα σωρὸ λογισμοὶ ἄσχημοι στὸ μυαλό του. Καὶ κοίταγε πρὸς τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ εἶπε: «Παναγία μου, ἀπάλλαξέ με». Καὶ βγαίνει ἕνα φῶς ἀπὸ τὴν Παναγία καὶ ἀπ’ τὴ στιγμὴ ἐκείνη ἐξαφανίστηκε τὸ κακό.
Ἄλλοι ποὺ εἶναι μέσα σὲ πόνο καὶ σὲ μεγάλη ὀδύνη ἀπὸ διάφορα θλιβερὰ γεγονότα βρίσκουνε παρηγοριὰ στὴν Παναγία, διότι καὶ ἡ Παναγία ξέρει ἀπὸ πόνο, διότι δοκίμασε ἀφάνταστο πόνο μπροστὰ στὸν Σταυρό. Μητέρα τοῦ πόνου, Mater dolorosa. Ἄλλοι οἱ ὁποῖοι πάσχουν ἀπὸ καταθλίψεις καὶ μελαγχολίες καὶ μαυρίλες καὶ λένε προσευχὲς στὴν Παναγία, αἰσθάνονται νὰ φεύγη αὐτὸ τὸ μαῦρο νέφος. Ὅπως λέει ἡ Παράκλησι «τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην ἐξαφανίζουσα» ἡ Παναγία.
Ὅταν εἶναι νὰ πεθάνη ἕνας Χριστιανὸς καὶ ἡ ὥρα τοῦ θανάτου εἶναι κρίσιμη καὶ φοβερή, ἡ Παναγία βοηθεῖ. Γι’ αὐτὸ σὲ κάθε Ἀπόδειπνο λέει μία προσευχή, «Ἄσπιλε, ἀμόλυντε» ποὺ λέει «τὴν ἀθλίαν μου ψυχὴν περιέπουσα», δηλαδὴ ἔρχεται καὶ φροντίζει τὴν ψυχή μου, «καὶ τὰς φοβερὰς ὄψεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων πόρρω αὐτῆς ἀπελαύνουσα», κι ἀπομακρύνει ἀπὸ κοντὰ τοὺς δαίμονες ποὺ ἔρχονται νὰ πάρουν τὴν ψυχή μου.
Ἐπίσης ὅταν ἔχουμε πάρα πολλὰ προβλήματα καὶ μᾶς πνίγη τὸ ἄγχος καὶ στὶς ὧρες τῶν προβλημάτων νευρικότητα, ἀναταραχὴ καὶ λοιπά, ἡ Παναγία μοιάζει σὰν τὸ λιμάνι. Ὅπως τὸ πλοῖο ἀπὸ τὴν ἀναταραχὴ τοῦ πελάγους πάει στὸ λιμάνι καὶ γαληνεύει, γι’ αὐτὸ τὴ λέμε λιμάνι, «χαῖρε λιμὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων», ἔτσι λέμε στοὺς Χαιρετισμούς.
Μ’ αὐτὰ τὰ λίγα ποὺ σᾶς εἶπα ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ Παναγία, παρ’ ὅλο ποὺ ἔφυγε ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, εἶναι κοντά μας καὶ μᾶς προστατεύει καὶ γι’ αὐτὸ ψάλλουμε καὶ λέμε «ἐν τῇ γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε». Ἡ Παναγία δὲν μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει.
