Ἡ λέξι Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβασι. Κι ἔχουμε πέρασμα ἀπὸ τὴ φθορὰ στὴν ἀφθαρσία. «Καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, Πάσχα τῆς ἀφθαρσίας τοῦ κόσμου σωτήριον». Πάσχα τῆς ἀφθαρσίας. Ὅλα τὰ σώματά μας εἶναι φθαρτά. Τὴν ἡμέρα τοῦ μεγάλου Πάσχα ποὺ θὰ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως ὅλων τὰ σώματα θὰ εἶναι ἄφθαρτα.
Δεύτερον, πέρασμα ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή, κατενικήθη ὁ θάνατος. Ὁ Χριστὸς ἐνίκησε τὸν θάνατο, ἀνέστη καὶ οὐκέτι θάνατος κυριεύει αὐτοῦ καὶ ὅλοι θα’ ρθῆ μία ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία θὰ εἶναι μέσα στὴν ἀθάνατη ζωή, στὴν ἀθανασία καὶ ὁ θάνατος θὰ εἶναι κάτι τὸ ἀνύπαρκτο. Εἶναι ἕνα περιβόλι καὶ ὑπάρχουν κερασιὲς μέσα ͘καὶ ὅλα τὰ κεράσια εἶναι πράσινα. Καὶ ξαφνικὰ ἕνα κεράσι γίνεται κόκκινο, ποὺ δηλώνει πὼς καὶ τὰ ὑπόλοιπα κεράσια θὰ κοκκινίσουν. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Χριστός, τὸ σῶμα του ἀναστάθηκε κι ἔτσι θ’ἀναστηθοῦν καὶ ὅλων τὰ σώματα τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας.
Πέρασμα, Πάσχα θὰ πῆ πέρασμα, διάβασι, ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Δηλαδὴ ἄνοιξαν οἱ οὐρανοὶ καὶ ξεχύθηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ἡ Ἐκκλησία γίνεται οὐρανὸς καὶ μέσα στὰ μυστήρια ὑπάρχει οὐράνια χάρις. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λέει, ἔχει πάει στὸν παράδεισο, τὸν οὐρανό, στὸν τρίτο οὐρανὸ· γιατί; Διότι ἄνοιξε ὁ οὐρανός. Ἅμα δὲν εἶχε γίνει ἡ σταύρωσι καὶ ἡ ἀνάστασι δὲν θ’ἄνοιγε ὁ οὐρανὸς καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ πάη.
Πέρασμα ἀπὸ τὴν ἐνοχή, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς, στὴν ἄφεσι τῶν ἁμαρτιῶν, στὸ ξαλάφρωμα. Τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, τὸ ἀπόγευμα, οὔσης ὀψίας, εἶπε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητὲς του «Λάβετε Ἅγιο Πνεῦμα· σὲ ὅσους συγχωρεῖτε τὶς ἁμαρτίες, εἶναι συγχωρημένοι». Δόθηκε ἔτσι θὰ λέγαμε μία μεγάλη, μία φοβερὴ ἐξουσία στὴν Ἐκκλησία, στοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἀπαλλάσσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους. Κι αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ ἀνάστασις· ἡ σκοτεινὴ ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κι ἀπὸ τὶς τύψεις γίνεται φωτεινή. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός».
Τὸ Πάσχα εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς χαρᾶς. Σαράντα ἡμέρες λοιπὸν ἑορτάζουμε τὴν ἡμέρα τῆς χαρᾶς. Γράφει κάπου ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. «Πῶς λοιπὸν σὺ νὰ μὴν χαρῆς, ἀδελφέ, σ’αὐτὴ τὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, κατὰ τὴν ὁποία ἡ φθορὰ μεταβλήθηκε σ’ἀφθαρσία, ὁ θάνατος σὲ ζωή, ὁ ἀκάνθινος στέφανος σὲ ρόδα καὶ ἄνθη, ὁ κάλαμος, ἡ λόγχη, τὰ καρφιά, ὁ σταυρὸς καὶ τὰ λοιπὰ ὄργανα τοῦ πάθους καὶ τῆς ἀτιμίας ἔγιναν ὄργανα δόξης καὶ ἀπαθείας; Πῶς νὰ μὴν εὐφρανθῆς τούτη τὴν ἡμέρα, ποὺ οἱ ἄγγελοι στὸν οὐρανὸ ἀγάλλονται, ἀπολαμβάνοντες κι αὐτοὶ διὰ τῆς ἀναστάσεως τὴν σωτηρία, δηλαδὴ τὴν τελεία ἀτρεμία καὶ ἀκινησία πρὸς τὸ κακό, τὴν ὁποία δὲν εἶχαν προηγουμένως, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος στὸν λόγο του στὸ Πάσχα λέγοντας: «Σήμερα σωτηρία στὸν κόσμο ὅσος ὁρατὸς καὶ ὅσος ἀόρατος».
Οἱ Ἑβραῖοι ἔλεγαν «ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται». Τὴν ἡμέρα λοιπὸν τοῦ Πάσχα ὁ Φαραὼ οἱ δυνάμεις τοῦ Φαραώ, οἱ δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καταποντίζονται. Τὴν ἡμέρα ποὺ ἀναστήθηκε ὁ Χριστὸς καταποντίζεται ὁ θάνατος, δὲν ὑπάρχει πιὰ θάνατος. Καταποντίζεται ἡ φθορά, ἔχουμε τὴν ἀφθαρσία. Καταποντίζεται ἡ ἁμαρτία, διότι δίνεται ἐξουσία στὴν Ἐκκλησία νὰ συγχωρῆ τὶς ἁμαρτίες. Καὶ οἱ Ἑβραῖοι ἔλεγαν «ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται» «Χορεύανε, ἐπικεφαλῆς τῶν ἀνδρῶν ἦταν ὁ Μωυσῆς ἐπικεφαλῆς τῶν γυναικῶν ἡ ἀδελφή του Μαριὰμ κι ἔλεγαν «ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται» καὶ ἀκολουθεῖ ὁλόκληρο τραγούδι ἡ πρώτη ὠδή. Κι ἐμεῖς, λέμε, καὶ τελειώνω, «διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον ὑμνοῦμεν τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ. Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι’ ἡμᾶς θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν».
