Ὑπῆρχε μία ἁγία γυναῖκα τὰ χρόνια ἐκεῖνα στὰ Ἱεροσόλυμα ποὺ λεγότανε Ἄννα. Αὐτὴ ἡ Ἄννα καταγότανε ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Ἀσήρ. Ὅπως ἤτανε οἱ δώδεκα φυλές, τὰ δώδεκα παιδιὰ τοῦ πατριάρχου Ἰακώβ, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑπῆρχε μόνο στὸ Ἰσραηλιτικὸ ἔθνος, ἀνεδείκνυε ἀπὸ κάθε φυλὴ κάποια ἐκλεκτὰ πρόσωπα. Ἀπὸ τὴ μία φυλή, ἂς ποῦμε, ἤτανε ὁ Μωϋσῆς κι ὁ Ἀαρών, ἀπ’ τὴ φυλὴ τοῦ Λευΐ. Ἀπ’ τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα ἤτανε ὁ Δαβὶδ κι ὁ Σολομών. Ἀπὸ τὴ φυλὴ ἐδῶ τοῦ Ἀσὴρ ἤτανε ἡ Ἄννα. Ἀργότερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἤτανε ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Βενιαμίν. Αὐτὸ θέλει νὰ πῆ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔκανε διάκρισι ἀλλὰ ἀπὸ κάθε φυλὴ διάλεγε κάποια ἐκλεκτὰ καὶ θαυμαστὰ πρόσωπα.

«καὶ ἦν Ἄννα προφῆτις, θυγάτηρ Φανουήλ, ἐκ φυλῆς Ἀσήρ». Λέει πῶς λεγόταν ὁ πατέρας της. Ὁ πατέρας της λεγόταν Φανουήλ. Αὐτὰ τὰ -ήλ, ὅπως ἔχουμε ἐμεῖς ποὺ λέμε Θεόδωρος, Θεοφάνης, Θεοχάρης, οἱ Ἰσραηλῖτες εἴχανε Φανουήλ, Γαβριήλ, Δανιήλ. Αὐτὸ τὸ -ὴλ εἶναι Θεός. Δηλαδὴ ὅταν λέμε Δανιήλ, θὰ πῆ ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς εἶναι ὑπερασπιστής. Ὅταν λέμε Μιχαήλ, ποιός εἶναι σὰν τὸν Θεό. Λοιπόν, τὰ ὀνόματα ποὺ τελειώνουν σὲ -ὴλ ἔχουν ἀπὸ τὸ Θεό· εἶναι Ἐλοχίμ, Ἐλωΐ, Ἠλ, ποὺ λέει Ἠλὶ Ἠλὶ λαμᾶ σαβαχθανί «Θεέ μου, Θεέ μου».

 

«ἐκ φυλῆς Ἀσήρ». Κι αὐτὴ λέει ἤτανε προφῆτις. Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δὲν ἔκανε μόνο ἄνδρες προφῆτες ἀλλὰ ἔκανε καὶ γυναῖκες προφήτισσες, ὅπως εἶναι καὶ μία περίφημη προφήτιδα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ Ὄλδα. Λοιπὸν ἐδῶ εἶναι ἡ Ἄννα ἡ προφῆτις. Ἄννα σημαίνει χάρις, χάρις, δωρεά. «αὕτη προβεβηκυῖα ἐν ἡμέραις πολλαῖς». Λέει ὅτι τὴ χρονικὴ αὐτὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς σαράντα ἡμερῶν πῆγε στὸ Ναό, ἡ Ἄννα τὴ χρονικὴ αὐτὴ περίοδο ἤτανε πολὺ προχωρημένη στὴν ἡλικία.

«ζήσασα ἔτη μετὰ ἀνδρὸς ἑπτὰ ἀπὸ τῆς παρθενίας αὐτῆς». Παντρεύτηκε κι ἀφοῦ περάσανε ἑπτὰ χρόνια, πέθανε ὁ ἄντρας της. Καὶ ἔμεινε χήρα. Ἀλλ’ ἀπὸ τότε ποὺ πέθανε ὁ ἄντρας της μέχρι τὴν ἡλικία αὐτὴ ποὺ γίνεται ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ «οὐκ ἀφίστατο ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ». Δηλαδὴ δὲν ἀπομακρυνότανε ἀπὸ τὸν χῶρο τοῦ ναοῦ. Πάρα πολλοὶ εὐσεβεῖς Ἰσραηλῖτες εἴχανε μεγάλη λαχτάρα νὰ βρίσκωνται στὸ ναό. Ὁ ναὸς βέβαια ἐκεῖ ἦταν πάρα πολὺ μεγάλος κι εἶχε πάρα πολλὲς αὐλές, πολλὰ προαύλια καὶ μποροῦσε κανεὶς νὰ κάτση σὲ μία ἀπὸ τὶς αὐλές, ἐσωτερική, ἐξωτερικὴ καὶ αἰσθάνονταν πάρα πολὺ μεγάλη χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι. Γι’ αὐτὸ καὶ σ’ ἕναν Ψαλμό, τὸν Ψαλμὸ 26, λέει «μίαν ᾐτησάμην παρὰ Κυρίου, τοῦ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου», λέει μία χάρι θέλω ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ μ’ ἀξιώση νὰ πηγαίνω κάθε μέρα στὸν Ναό.

Καὶ πολλοὶ εὐσεβεῖς Χριστιανοὶ σ’ ὅλους τοὺς αἰῶνες τοὺς χριστιανικοὺς θέλουν νὰ πηγαίνουν στὸν ναό, νὰ κάθωνται στὸ προαύλιο τοῦ ναοῦ, νὰ παίρνουν κάποια χάρι καὶ κάποια εὐλογία. Καὶ πολλὲς φορὲς ποὔχουνε καὶ κάποιο πρόβλημα, στὸν ναό, στὴν ἐπίσκεψι στὸν ναὸ λύνεται καὶ τὸ πρόβλημα ποὔχουνε, ὅταν μπῆκαν μέσα.

«νηστείαις καὶ δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα καὶ ἡμέραν». Λέει ὅτι χαρακτηριζότανε ἀπὸ δύο τινα: τὸ ἕνα ἤτανε οἱ προσευχὲς καὶ τὸ ἄλλο ἤτανε οἱ νηστεῖες. Μὲ τὴ νηστεία καθαρίζεται ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα καὶ τὸ μυαλὸ γίνεται ἀνάλαφρο καὶ πηγαίνει πιὸ εὔκολα πρὸς τὸν Θεό. Ἐνῶ μὲ τὰ φαγητὰ καὶ τὸ βαρυφορτωμένο στομάχι τὸ μυαλὸ κατεβαίνει πρὸς τὰ κάτω. «νηστείαις καὶ δεήσεσι λατρεύουσα νύχτα καὶ ἡμέραν». Αὐτὸ ποὺ λέει «νύκτα» καὶ τὸ βάζει μπροστά, αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὶς πιὸ πολλὲς νύχτες ἀγρυπνοῦσε, δὲν κοιμότανε. Μάλιστα ἔλεγε ἕνας παππούλης πολὺ ἅγιος καὶ πολὺ ἁπλοϊκὸς ἔλεγε ὅτι μιὰ προσευχὴ τῆς νύχτας ἰσοδυναμεῖ μ’ ἑπτὰ προσευχὲς τῆς μέρας. Διότι τὴ νύχτα εἶναι ὅλα κατανυκτικὰ εἶναι ὅλα ἥσυχα καὶ οἱ προσευχὲς πιάνουν πολύ. Κι ἐπειδὴ τὶς νύχτες κάνουνε καὶ πολλὲς ἁμαρτίες καὶ πολλὰ πράγματα ἀκατονόμαστα, χρειάζεται κανεὶς τὴ νύκτα νὰ προσεύχεται, νὰ ὑπάρχη κάποιο ἀντίβαρο.

«καὶ αὕτη αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο». Κι αὐτὴ ἦλθε τὴν ἴδια ἀκριβῶς ὥρα. Τὴν ἴδια ὥρα ποὺ πήγαινε ἡ Παναγία μὲ τὸν ἅγιο Ἰωσήφ, τὸν μικρὸ Χριστὸ τῶν σαράντα ἡμερῶν στὸ ναό, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶπε στὸν ἅγιο Συμεών «τρέξε» καὶ στὴν ἁγία Ἄννα εἶπε «τρέξε». Δηλαδὴ μιὰ παρακίνησι, μία παρόρμησι ἐσωτερική, ὥστε ἐκείνη τὴν ὥρα ποὺ πήγαινε ὁ Χριστὸς τεσσαρακονθήμερος στὸν ναὸ νὰ παρουσιαστοῦν αὐτὰ τὰ δύο ἄγια πρόσωπα. Αὐτὴ τὴν ὥρα. Πολλὲς φορὲς ὅταν συμβῆ κάτι, ἕνα θαυμαστὸ πρᾶγμα, ἕνας Χριστιανὸς νὰ παρακινηθῆ ἀπὸ τὸν Θεό «τρέξε κάτι νὰ κάνης, κάτι νὰ δῆς, κάτι ν’ ἀκούσης», διότι πολλὲς πολλὲς φορὲς ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ρυθμίζει καὶ σπρώχνει καὶ καθοδηγεῖ τὰ βήματα, τὴ σκέψι καὶ γενικὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Καί «ἀνθωμολογεῖτο». Τί θὰ πῆ τώρα «ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ»; Εὐχαριστοῦσε καὶ ἐδοξολόγει τὸν Θεό. Ὅπως κι ὁ ἅγιος Συμεὼν προηγουμένως εἴδαμε ποὺ ἔλεγε ὅτι «ἐδῶ μπροστά μου ἔχω τὸ φῶς τοῦ κόσμου, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν» καὶ δόξαζε τὸν Θεὸ ποὺ ἀξιώθηκε νὰ δῆ τὸ φῶς τοῦ κόσμου καὶ τὴ δόξα τοῦ Ἰσραήλ, παρόμοια ἔλεγε διάφορες δοξολογίες καὶ ἡ ἁγία Ἄννα. «ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ», χωρὶς νὰ μᾶς ἀναφέρη λεπτομερῶς τί ἔλεγε. Μερικοὶ μὲ τὴ φαντασία τους, ἂς ποῦμε ἕνας ζωγράφος, ἕνας φωτογράφος ἐκεῖ ἔλεγε ὅτι ἡ ἁγία Ἄννα μεταξὺ τῶν ἄλλων εἶπε καὶ τὴν κουβέντα ὅτι αὐτὸ τὸ βρέφος ἐδημιούργησε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ.

«καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ πᾶσιν τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ». Μέσα στὰ Ἱεροσόλυμα ἤτανε πολλοὶ εὐσεβεῖς Ἰσραηλῖτες, οἱ ὁποῖοι περίμεναν ὅτι ὅπου νἆναι θἄρθη ὁ Μεσσίας. Κι ἐπειδὴ ἤτανε κι ἡ σκλαβιὰ ἡ ρωμαϊκὴ ἀπὸ πάνω τους, ἡ ρωμαϊκὴ κατοχή, ἤτανε πιὸ ἔντονες οἱ ἐλπίδες. Σ’ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν αὐτὲς τὶς ἐλπίδες καὶ τὶς προσδοκίες μιλοῦσε περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ καὶ λέει «ἦλθε ὁ Χριστός» καὶ μάλιστα λέει «ἐγὼ τὸν εἶδα νὰ εἶναι σαράντα ἡμερῶν».

Λοιπὸν αὐτὴ εἶναι ἡ ἁγία Ἄννα ἡ προφῆτις. Βλέπουμε ὅτι εἶχε προφητικὸ χάρισμα, δηλαδὴ ὑπῆρχε μέσα της τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τὴν ἔσπρωξε νὰ πάη νὰ συναντήση τὸν Χριστό. Γιὰ νὰ ἔχη κανεὶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πρέπει νὰ ἔχη χαρακτηριστικὰ ποὺ εἶχε ἡ ἁγία Ἄννα. Ἡ ἁγία Ἄννα τί χαρακτηριστικὰ εἶχε. Εἶχε ἐγκράτεια, εἶχε νηστεία, εἶχε καὶ προσευχές. Δὲν μπορεῖ ἂς ποῦμε ἕνας ποὺ νὰ τρώη καλά, νὰ πίνη καὶ ποὺ νὰ ἀπολαμβάνη ὅλα τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ σαρκικά, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχη Ἅγιο Πνεῦμα. Εἴδατε καὶ οἱ μεγάλοι ἀσκηταὶ ποὺ εἴχανε τὰ μεγάλα χαρίσματα κι αὐτοὶ ἤτανε μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πλαίσιο. Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος, τί ἔτρωγε ὁ ἅγιος Ἀντώνιος καὶ τί ἔκανε; Προσευχές. Πολλὲς φορὲς λέει ὅταν ἔπεφτε ἡ μέρα κι ἔβλεπε τὸν ἥλιο νὰ βασιλεύη, σήκωνε τὰ χέρια στὴν προσευχὴ καὶ ὅταν ἐρχότανε ὁ ἥλιος ν’ ἀνατείλη, πάλι τὸν ἔβρισκε στὴν ἴδια στάσι καὶ πολλὲς φορὲς ἔλεγε «ἦρθε αὐτὸ τὸ φῶς, γιὰ νὰ μοῦ διώξη τὸ ἄλλο φῶς».

Λοιπὸν κάτι νὰ πάρουμε ἀπ’ τὴν ἁγία Ἄννα καὶ ὅπως ἡ ἁγία Ἄννα ποὺ εἶχε αὐτὲς τὶς ἀρετὲς ἀξιώθηκε νὰ δῆ τὸν μικρὸ Χριστό, ἔτσι κι ἐμεῖς ν’ ἀξιωθοῦμε νὰ δοῦμε τὸν Χριστό, νὰ δοῦμε κάτι ἀπὸ τὴ Χάρι του, ἀπὸ τὴ δόξα Του, τὴν παρουσία Του καὶ τὴν εὐλογία Του. Λοιπὸν μαζὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς ἁγίας ῎Αννας καὶ τοῦ ἁγίου Συμεὼν καὶ ἡ σημερινὴ ἑορτὴ νὰ δώση σὲ ὅλους τὴν εὐλογία.