Τὸ ὄνομα Δανιὴλ σημαίνει «ὁ Θεὸς κρίνει» ἢ «ὁ Θεὸς εἶναι κριτής μου». Εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ μεγάλες προσωπικότητες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἦταν ἄνθρωπος ἀρετῆς, ἀφοσιώσεως στὸν Θεό, ἀλλὰ εἶχε καὶ εὐρεῖα μόρφωσι, εἶχε ἔκτακτη εὐφυΐα καὶ ἀπέκτησε τρομερὴ σοφία, τόση μεγάλη σοφία, ποὺ οἱ αὐτοκράτορες ἤθελαν νὰ τὸν ἔχουν δίπλα τους γιὰ σύμβουλο.

Τὸ ὄνομά του εἶχε ἀποκτήσει τέτοια μεγάλη φήμη, ὥστε, κάποτε ποὺ ὁμιλεῖ ὁ Θεὸς στὸν προφήτη Ἰεζεκιήλ ὅτι ἡ ἁμαρτία σ’ αὐτὴ τὴ χώρα εἶναι πολὺ μεγάλη, ποὺ θὰ καταστραφῆ αὐτὴ ἡ χώρα καὶ τοῦ λέει ἐκεῖ ὁ λόγος ὁ προφητικός: «Ἀκόμη λέει κι ἂν βρίσκονται ἐκεῖ ὁ Νῶε, ὁ Δανιὴλ καὶ ὁ Ἰώβ, αὐτοὶ μόνο θὰ σωθοῦν, οἱ ἄλλοι θὰ καταστραφοῦν». Δηλαδὴ τὸν Νῶε, τὸν Δανιὴλ καὶ τὸν Ἰὼβ τοὺς ἔχει ἀπὸ τοὺς πιὸ περίφημους ἀνθρώπους τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς. Ἐπίσης ὑπάρχουνε διάφορα κείμενα, τὰ ὁποῖα εἶναι σὲ διάφορες γλῶσσες σημιτικές, ποὺ ἀναφέρουν ὅτι πέρασε ἀπὸ τὰ μέρη ἐκεῖνα κάποιος ἥρωας προικισμένος μὲ μεγάλη σοφία καὶ κρίσι, ποὺ λεγόταν Δανιήλ. Δηλαδὴ τὸ ὄνομά του ἀπέκτησε πάρα πολὺ μεγάλη φήμη καὶ πολὺ μεγάλη δόξα.

Ὁ αὐτοκράτορας τῆς Βαβυλῶνος, ὁ Ναβουχοδονόσωρ, φαίνεται εῖχε μεγάλη πολιτικὴ σοφία καὶ ἀπό διαφόρους λαοὺς ἔπαιρνε νεαρὰ ἄτομα, τὰ ὁποῖα τὰ εἶχε στὸ παλάτι του καὶ τὰ σπούδαζε νὰ μάθουνε καλὰ τὴ βαβυλωνιακὴ γλῶσσα καὶ νὰ τὰ ἔχη νὰ μπορῆ νὰ διοικῆ τοὺς λαοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους καταγόταν αὐτὰ τὰ παιδιά. Πῆγε λοιπὸν καὶ στὴν Παλαιστίνη καὶ διάλεξε τέσσερεις ἐκλεκτοὺς νέους, ποὺ ἦταν εὐγενικῆς καταγωγῆς καὶ διέθεταν εὐφυΐα. Τοὺς Τρεῖς Παῖδες καὶ τὸν προφήτη Δανιήλ. Ἔτσι λοιπὸν ὁ προφήτης Δανιὴλ ἐσπούδασε, μορφώθηκε κι ἀναδείχθηκε.

Ἀπὸ τὴν ἀρετὴ τὴ μεγάλη ποὺ εἶχε κι ἀπὸ τὴν ἀφοσίωσι στὸν Θεὸ κι ἀπὸ τὴν ἀποφασιστικότητα νὰ μὴν ἐπηρεαστῆ καθόλου ἀπὸ τὸ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον, ἐνῶ οἱ ἄλλοι νέοι στὰ ἀνάκτορα τρώγανε πάσης φύσεως τροφές, ἐκεῖνος τὰ κατάφερε ὥστε νὰ μὴν τρώη καμμία τροφὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἀπαγορεύεται ἀπὸ τὸν μωσαϊκό Νόμο.

Μὲ ὅλ’ αὐτὰ λοιπὸν ὁ προφήτης Δανιὴλ ἀπέκτησε κι ἕνα μεγάλο χάρισμα. Ἀποκαλυπτικὰ ὄνειρα ποὺ ὡρισμένες φορὲς ἀπεκαλύπτοντο στοὺς βασιλεῖς τῶν χωρῶν ἐκείνων νὰ μπορῆ νὰ τὰ ἑρμηνεύη. Καὶ ἀναφέρονται δύο περιπτώσεις μὲ δύο ὁράματα, τὰ ὁποῖα εἶχαν ὁἀποκαλυπτικὸ χαρακτῆρα, τὰ ὁποῖα εἶδε ο αὐτοκράτορας τῆς Βαβυλῶνος, κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὰ ἐξηγήση καὶ τὰ ἐξήγησε ὁ προφήτης Δανιήλ. Τόσο πολὺ συγκινήθηκε ὁ αὐτοκράτορας, ὅταν τοῦ ἐξήγησε τὸ πρῶτο ὄνειρο, ὥστε τὸν κατέστησε ἄρχοντα τῶν σατραπῶν τῆς περιοχῆς τῆς Βαβυλῶνος. Μεγάλο ἀξίωμα καὶ μεγάλη δόξα. Ὁ προφήτης Δανιήλ, μὲ τὴν συμπεριφορά του καὶ μὲ ὅλα ὅσα ἐπετέλεσε, ἔκανε τρεῖς αὐτοκράτορες νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Ἰσραηλιτῶν. Δηλαδὴ μὲ τὴν παρουσία του ἐδόξασε τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπεκάλυψε στὰ ἔθνη ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός.

Στὰ πρῶτα ἕξι κεφάλαια τοῦ προφήτου Δανιὴλ ὑπάρχουνε ἱστορίες ποὺ ἔχουν σχέσι μὲ τὴν αὐλὴ τοῦ Ναβουχοδονόσορος, ἀλλὰ ὑπάρχει κι ἕνα καταπληκτικὸ θαῦμα ποὺ ἔγινε κι εἶναι γνωστὸς ὁ προφήτης Δανιὴλ ἀπ’ αὐτὸ τὸ θαυματουργικὸ περιστατικό, ποὺ τὸν ἔρριξαν στὸν λάκκο τῶν λεόντων κατόπιν συκοφαντίας καὶ ἔμεινε ἀπείραχτος. Γι’ αὐτὸ λέει καὶ τὸ τροπάριό του «λεόντων ποιμὴν ὡς προβάτων ἐδείκνυτο».

Ἀναφέρεται καὶ μιὰ περίπτωσι ποὺ ὁ προφήτης Δανιὴλ ποὺ ἔσωσε μιὰ σεμνὴ γυναῖκα ἀπὸ βέβαιο θάνατο, τὴ Σωσάννα, ποὺ τὴν εἴχανε συκοφαντήσει δύο πρεσβύτεροι, δύο φιλήδονοι, σιχαμεροὶ ἄνθρωποι, ὅτι εἶχε διαπράξει μοιχεία κι ἐνῶ ἦταν ἕτοιμη νὰ πάη νὰ καταδικαστῆ καὶ νὰ θανατωθῆ, ἐνῶ ὁ προφήτης Δανιὴλ ἦταν ἀκόμη σὲ μικρὴ ἡλικία, ἐπενέβη καὶ ἀπέδειξε ὅτι ἦταν ἀθώα ἡ Σωσάννα καὶ ἔνοχοι ἦταν αὐτοὶ οἱ δύο πρεσβύτεροι.

Τὸ δεύτερο μέρος τοῦ βιβλίου τοῦ προφήτου Δανιήλ, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὸ κεφάλαιο ἕβδομο ἕως καὶ τὸ δωδέκατο, ἔχει συνέχεια ἀποκαλυπτικὰ ὁράματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ μερικὰ τρομερὰ ὁράματα, ποὺ ὅταν τὰ ἔβλεπε, δὲν μποροῦσε νὰ συγκρατηθῆ μετά. Εἶδε καὶ τὸ ὅραμα τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶδε τὴν προτύπωσι τοῦ Ἀντιχρίστου στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ ἦταν ὁ Ἀντίοχος ὁ Δ΄ ὁ Ἐπιφανής, εἶδε καὶ τὸν Ἀντίχριστο ποὺ θὰ ἔρθη στὶς ἐσχατες ἡμέρες, εἶδε ἀκόμη καὶ τὴν κρίσι, εἶδε καὶ τὸν θρόνο τὸν πύρινο ποὺ θὰ περάσουν καὶ θὰ κριθοῦν ὅλοι, εἶδε καὶ τὸν Χριστὸ νὰ κρίνη μὲ τὴ μορφὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ φράσις στὴν Καινὴ Διαθήκη «Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» εἶναι παρμένη ἀπὸ τὸν προφήτη Δανιήλ. Εἶχε μιὰ προφητεία ποὺ ὀνομάζεται «οἱ ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες» καὶ ἀναφέρει ὅτι ἂν θὰ τελειώσουν οἱ ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες, θὰ γίνη ἡ ἀπολυτρωτικὴ θυσία, ἡ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ. Δηλαδὴ προσδιώριζε πότε θὰ ἔρθη ὁ Χριστὸς καὶ πότε θὰ θυσιαστῆ.

Τὰ μεγάλα διδάγματα ποὺ παίρνουμε ἀπὸ τὸν προφήτη Δανιὴλ εἶναι: Πρῶτα, τὸ ἑξῆς. Ὅτι ἔχει μεγάλη σημασία ἡ νυχτερινὴ προσευχή. Ὅταν ἤτανε νὰ ἑρμηνεύση τὰ δύσκολα ὁράματα, προσευχότανε καὶ μέσα στὴν ἡσυχία καὶ στὴν κατάνυξι τῆς νύκτας, ἐκείνη τὴν ὥρα, λέει, τοῦ ἀπεκαλύπτετο ἡ ἐξήγησι τοῦ ὁράματος, ἡ ἐξήγησι τοῦ ὀνείρου.

Ἕνα δεύτερο ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ προφήτης Δανιὴλ εἶναι ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε σταθεροὶ καὶ ἀνεπηρέαστοι ἀπ’ τὸ περιβάλλον μας. Ἂν τὸ περιβάλλον μας εἶναι κοσμικὸ καὶ ἀντιχριστιανικό, ἐμεῖς δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεαζώμαστε, ὅπως κι ὁ προφήτης Δανιὴλ ζοῦσε μέσα στὴν καρδιὰ τῆς εἰδωλολατρίας καὶ δὲν ἐπηρεάστηκε καθόλου καὶ ἔμεινε σταθερὸς στὴν πατροπαράδοτη πίστι του. Κι ἕνα ἐπίσης πάρα πολὺ σπουδαῖο δίδαγμα ποὺ βγαίνει ἀπὸ ἕνα ὅραμα τοῦ προφήτου Δανιὴλ μὲ τὸ ἄγαλμα καὶ τὴ μικρὴ πέτρα, ποὺ ἡ μικρὴ πέτρα χτύπησε τὸ ἄγαλμα, τὸ ἔρριξε κάτω, μεγάλωσε καὶ γέμισε ὅλη τὴ γῆ. Ἡ πέτρα αὐτὴ ποὺ ἔγινε ὁ βράχος ποὺ κάλυψε ὅλη τὴ γῆ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Λέει δηλαδὴ ὁ προφήτης Δανιήλ, ὅτι ὅλες οἱ βασιλεῖες θὰ καταργηθοῦν κάποια μέρα καὶ θὰ παραμείνη αἰώνια καὶ ἀσάλευτη ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως λέει καὶ ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδός, «καὶ ἐκλικμήσει πᾶσαν ἀρχὴν καὶ πᾶσαν ἐξουσίαν», ἡ ὁποία εἶναι ἀντίθετη πρὸς τὸν Θεόν.

Αὐτὰ εἴχαμε νὰ ποῦμε γιὰ τὸν προφήτη Δανιὴλ καὶ πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε τὸν Θεὸ ποὺ ὑπάρχουν τόσες ἁγίες μορφὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὴν Καινὴ Διαθήκη, μέσα στοὺς εἴκοσι αἰῶνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ποὺ δὲν προλαβαίνει κανείς, ὅλος ὁ χρόνος τῆς ζωῆς του δὲν ἐπαρκεῖ, γιὰ νὰ μελετήση αὐτὲς τὶς ὑπέροχες μορφές.

Καὶ πόσο κακὸ κάνουν οἱ Χριστιανοί, ποὺ τρῶνε τὶς ὧρες τῆς ζωῆς τους στὴν τηλεόρασι καὶ σὲ κάτι σήριαλ, ἀπὸ τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν τίποτε νὰ ὠφεληθοῦν καὶ τόσες ἅγιες μορφές, μὲ τὶς ὁποῖες ν’ ἀσχοληθοῦμε καὶ ν’ ἀνεβοῦμε πνευματικά, τὰ περιφρονοῦμε.[…]