Μεγάλη μέρα γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ γιὰ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Μάλιστα σήμερα γίνονται καὶ πολλὲς ἐπίσημες ἑορτὲς καὶ τελετές. Γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τὴ νίκη ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρέσεων.
Δὲν ὑπῆρχε ἐποχὴ ποὺ νὰ μὴν ταλαιπωροῦν τὴν Ἐκκλησία οἱ διάφορες αἱρέσεις. Καὶ στὴν ἐποχή μας εἶναι πάρα πολλὲς αἱρέσεις, ὅπως εἶναι οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, οἱ ὁποῖοι δὲν παραδέχονται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινὸς ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ, κτίσμα. Δὲν παραδέχονται τοὺς ἁγίους, τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ λένε ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι χωρισμένοι σὲ δύο κατηγορίες, κάτι λίγοι, 144.000, θὰ πᾶνε σὲ οὐράνιο παράδεισο καὶ οἱ ἄλλοι θὰ εἶναι σὲ ἐπίγειο παράδεισο. Καὶ λένε πάρα πολλὰ καὶ περίεργα.
Ὅπως εἶναι οἱ Πεντηκοστιανοί, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ὅλοι οἱ προτεστᾶντες, ἀπορρίπτουνε τὴν παράδοσι, τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τὴν τιμὴ στὴν Παναγία, στοὺς ἁγίους κι ἔχουνε καὶ μία πλάνη ὅτι στὶς ἡμέρες μας στὶς συγκεντρώσεις τὶς δικές τους γίνεται μία καινούρια Πεντηκοστὴ καὶ κατεβαίνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ λένε προφητεῖες, δοξολογίες, διάφορα ἐνθουσιαστικὰ φαινόμενα καὶ ἀναπολήσεις καὶ ὅτι μιλᾶνε καὶ ξένες γλῶσσες. Τώρα ξένες γλῶσσες μιλᾶνε κι αὐτοὶ ποὺ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα καὶ οἱ Πυθίες μιλούσανε ξένες γλῶσσες κι οἱ δερβίσηδες μιλᾶνε ξένες γλῶσσες καὶ σὲ πολλὲς παραθρησκευτικὲς ὁμάδες μετὰ ἀπὸ κάποιες μυήσεις μιλᾶνε ξένες γλῶσσες. Δὲν προέρχονται ἀπὸ τὸ ἀγαθὸ Πνεῦμα αὐτὲς οἱ ξένες γλῶσσες.
Κι ἔχουμε καὶ τοὺς νεοπαγανιστές, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἐπαναφέρουν τοὺς ἀρχαίους θεοὺς κι ἔχουνε μανία μὲ τὸν ἀρχαιοελληνικὸ κόσμο. Ὅλα, ὅ, τι καλὸ ὑπῆρχε στὴν οἰκουμένη λένε προῆλθε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, τίποτε ἀπὸ τοὺς ἄλλους λαοὺς καὶ γιὰ νὰ πάη μπροστὰ ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ ἐπαναφέρη τὴ λατρεία τῶν δώδεκα θεῶν. Ὅταν λάτρευαν τοὺς δώδεκα θεοὺς οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ καθὼς προχωροῦσαν ἀπὸ τὸν τέταρτο αἰῶνα πρὸς τὸν τρίτο, σιγὰ σιγὰ ἐφθειρόταν ἡ Ἑλλάδα, δὲν μποροῦσαν τίποτε νὰ κάνουν οἱ δώδεκα θεοί, εἶχαν χωριστῆ σὲ χίλια δυὸ βασίλεια, τὸ ἕνα βασίλειο τρωγόταν μὲ τὸ ἄλλο, τὸ βασίλειο τῶν Πτολεμαίων, τὸ βασίλειο τῶν Σελευκιδῶν, τὸ βασίλειο τῶν Ροδίων, ἡ Ἀχαϊκὴ συμμαχιά, ἡ Αἰτωλικὴ Συμπολιτεία, οἱ Μακεδόνες, τρώγονταν μεταξύ τους καὶ πολλὲς φορὲς οἱ Ἕλληνες καλούσανε τοὺς Ρωμαίους νὰ χτυπήσουν Ἕλληνες ἢ καλοῦσαν Ἰλλυριούς, ξένους λαούς.
Καὶ σιγὰ σιγὰ ἔφθινε ὁ Ἑλληνισμός, δὲν ὑπῆρχε κανένα κῦρος στὴ λατρεία τῶν ἀρχαίων θεῶν καὶ τότε ἐστράφησαν οἱ Ἕλληνες πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ἀληθινὸ Θεό, ὁ ὁποῖος τοὺς ἱκανοποίησε. Κι ἐνῶ ἔφθινε ὁ Ἑλληνισμός, ὅταν μπολιάστηκε μὲ τὸν Χριστιανισμό, χίλια χρόνια δημιούργησε τὴν μεγάλη βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ἡ ὁποία […] ἀπὸ ἀναρίθμητες ἐπιδρομὲς βαρβάρων κι ἐφώτισε καὶ τοὺς Σλάβους καὶ τοὺς ἔδωσε τὴν ἀληθινὴ πίστι.
Καὶ οἱ ἀρχαῖοι θεοὶ ἦταν ὅλοι γεμᾶτοι πάθη. Κακίες μεταξύ τους, μαλώνανε μεταξύ τους, κάνανε ἀνηθικότητες, κάνανε αἰσχρὰ πράγματα ἀνομολόγητα, μέχρι καὶ παιδεραστίες καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς καὶ νὰ τὰ περιγράψη τὸ τί γινότανε. Εἴχανε καὶ κάτι γιορτές, στὶς ὁποῖες μαστιγώνονταν ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, μαστίγωναν στὴ γιορτὴ τῆς Ὀρθίας Ἀρτέμιδος, μαστίγωναν ἐφήβους μέχρι νὰ τρέξη αἷμα, στὰ Σκιέρεια μαστίγωναν γυναῖκες. Στὰ Θεσμοφόρια, μιὰ γιορτή, πάλι μαστίγωναν γυναῖκες κι ἔλεγαν αἰσχρὰ λόγια. Κι ὅταν γίνονταν οἱ τελετὲς πρὸς τὸν Διόνυσο, ἔπρεπε νὰ πάρουν ἕνα ζῶο καὶ νὰ τὸ φᾶνε ὠμό, γιὰ νὰ πάρουνε τὴ δύναμι τοῦ Διονύσου καὶ πολλὲς φορὲς ἔτρωγαν καὶ ἀνθρώπους, ὅπως στὴν Τένεδο καὶ στὴ Χῖο.
Καὶ λένε μάλιστα ὅτι οἱ θεοὶ αὐτοὶ εἶναι οἱ πατρικοὶ καὶ πρέπει νὰ τοὺς δεχθοῦμε. Ἐν τῷ μεταξὺ ὅλοι αὐτοὶ οἱ θεοί, ἐκτὸς ἀπ’ τὸν Ποσειδῶνα, τοὺς εἶχαν πάρει ἀπὸ ἄλλους λαούς. Καὶ στὸ τέλος πήρανε μιὰ μεγάλη θεὰ ἀπὸ τὴν Φρυγία, τὴν Κυβέλη, πήρανε μιὰ μεγάλη θεὰ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, τὴν Ἴσιδα, μάλιστα ἐδῶ στὴν Τιθορέα γινόταν μεγάλη γιορτή γιὰ τὴν Ἴσιδα, πῆραν ἕναν ἄλλον ἀπὸ τοὺς Σύρους, ἕναν ἄλλο θεό, τὸν Ἄδωνι. Τί πατρῶοι θεοί;Ὅλοι ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ ἐκεῖ ἤτανε παρμένοι.
