Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει σήμερα εἶναι νὰ δοῦμε τί ἔκανε στὸν πύργο ἡ ἁγία Βαρβάρα. Μέσα στὸν πύργο ἡ ἁγία Βαρβάρα ποὺ ἤτανε ἔκανε ὅ,τι κάνουν οἱ μοναχοὶ κι οἱ ἡσυχαστές. Τί κάνουν οἱ μοναχοὶ κι οἱ ἡσυχαστές; Ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ζωή, δηλαδὴ καλλιεργοῦν τὴν προσευχή. Συγκεντρώνονται μέσα τους, φεύγουν ὅλες οἱ εἐκόνες τοῦ κόσμου αὐτοῦ καὶ ἀνοίγει ἕνας δρόμος κι ἕνας πλούσιος χῶρος σ’ ἕναν πνευματικὸ κόσμο.

Αὐτὰ ὅλα τὰ περιγράφουν μερικὰ βιβλία ποὺ εἶναι στὴν Φιλοκαλία, τί ἀκριβῶς γίνεται, εἶναι τόσα πολλὰ τὰ πράγματα ποὺ γίνονται μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ζωὴ καὶ τὴν καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς, ποὺ ἀνοίγει ἕνας ἀπέραντος κόσμος. Ἂν δὲν τὰ ζήση κανεὶς αὐτά, δὲν μπορεῖ καὶ νὰ τὰ περιγράψη.

Ἀλλὰ ἀπὸ τὴ Φιλοκαλία ποὺ γίνονται μερικὲς περιγραφὲς λέει ὅτι στὴν ἀρχή, καθὼς ἀσχολεῖται κανεὶς μὲ τὴν ἐσωτερικὴ αὐτὴ ζωὴ καὶ τὴν προσευχή, ἀνάβει μέσα του ὅ,τι πῆρε στὸ βάπτισμα. Αὐτὸ ποὺ πῆρε στὸ βάπτισμα καὶ ποὺ μπορεῖ σιγά-σιγά μὲ τὶς ἀμέλειες καὶ μὲ τὴ ζωὴ τὴν ἁμαρτωλὴ νὰ σβήση, ἀνάβει. Καὶ στὴν ἀρχή, λέει, αἰσθάνεται μέσα του ὅτι ὑπάρχει μιὰ θεϊκὴ φωτιά. Ὅπως οἱ ἀπόστολοι. Δηλαδὴ περπατοῦν στὸ δρόμο, αἰσθάνονται ὅτι ἔχουν, εἶναι στὸ σῶμα τους, ἔχουν αἴσθησι στὴν ψυχή τους κι ἔχουν καὶ μιὰ θεϊκὴ φωτιά, μιὰ θεϊκὴ παρουσία. Κι ὅταν προχωρήσουν ἀκόμη πιὸ πολύ, αἰσθάνονται μέσα τους νὰ ἔχουν ἕνα θεϊκὸ φῶς.

Ἡ ἁγία λοιπὸν Βαρβάρα καλλιεργοῦσε τὴν ἐσωτερικὴ προσευχὴ καὶ μετά, καθὼς προχωροῦμε σ’ αὐτὰ τὰ στάδια τὰ ἐσωτερικά, αἰσθάνεται κανεὶς τὸν Θεό σὰν μιὰ ἀπέραντη γλυκύτητα. Πῶς εἶναι κάποιος καὶ τρώει ἕνα γλυκὸ καὶ ξετρελαίνεται; Γι’ αὐτὸ δὲν τοὺς κάνει καρδιὰ γιὰ τίποτε ὑλικό. Γι’ αὐτὸ κάθε φορὰ ποὺ ὁ πατέρας της ἔλεγε γιὰ παντρειά, τὸν ἀπέρριπτε. Αὐτὴ ζοῦσε σὲ κόσμους τόσο ὡραίους καὶ τόσο ὑπέροχους, ποὺ δὲν εἶχε καθόλου ὄρεξι γιὰ παντρειές.

Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ὁποῖος ἀγαποῦσε πάρα πολὺ τὴν ἁγία Βαρβάρα κι ὁ ὁποῖος γιορτάζει κι αὐτὸς σήμερα, ἀσχολήθηκε κι ἔγραψε ἕνα ὡραῖο ἐγκώμιο γιὰ τὴν ἁγία Βαρβάρα κι ἀσχολήθηκε μὲ τὸ τί ἔκανε ἡ ἁγία Βαρβάρα, ὄταν ἤτανε μέσα στὸν πύργο. Καὶ τὸ ἔχει γράψει σὲ ὕμνο σὲ στὺλ χαιρετισμούς. Ἀκοῦστε νὰ δῆτε πῶς τὸ γράφει αὐτό.

«Χαῖρε ἡ ἐν τῷ πύργῳ ὡς ἐν ἀσφαλεῖ φρουρίῳ». Οἱ καλόγεροι πηγαίνουν στὰ μοναστήρια, στὶς ἐρημιές. Μιὰ κοπέλα ποὺ νὰ πάη; Τά’ φερε ἔτσι ὁ Θεὸς ποὺ τὴν εἶχε ἀσφαλίσει ὁ ἴδιος ὁ πατέρας της γιὰ ἄλλους λόγους βέβαια, ἀλλ’ ὁ Θεὸς τὰ οἰκονόμησε γιὰ ἄλλους λόγους. Νὰ γίνη μονάστρια καὶ ἡσυχάστρια «ὡς ἐν ἀσφαλεῖ φρουρίω», δὲν κινδύνευε πουθενά, «καὶ παρθένων εὐκτηρίῳ». Εὐκτήριος οἶκος ἦταν οἱ Ἐκκλησίες, πρῶτα πρὶν γίνουν ἐπίσημες Ἐκκλησίες, ἦταν οἱ εὐκτήριοι οἶκοι. Δηλαδή, μαζεύονταν μερικοὶ Χριστιανοὶ σ’ ἕνα σπιτάκι, ἕνα δωμάτιο […] «πυκνὰς καὶ ἀκραιφνεῖς τῷ Θεῷ προσευχὰς ἀναπέμπουσα». Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ εἴπαμε προηγουμένως. Καλλιεργοῦσε τὴν προσευχή.

«καὶ τῇ ἀπλανεῖ τῶν ὄντων θεωρία πρὸς τὸν ποιητήν ἀναχθεῖσα». Ἐν τῷ μεταξὺ ἐκεῖ ψηλὰ ποὺ ἦταν κι ἔβλεπε τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, ἔβλεπε γύρω τὰ φυτά, τὰ λουλούδια, ἔβλεπε πάνω τὸν οὐρανό, τὰ ἡλιοβασιλέματα, τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου, ἔβλεπε, λέει, τὴν ὀμορφιὰ τῶν δημιουργημάτων καὶ πήγαινε στὸν Δημιουργό. Μὲ θεωρία τῶν ὄντων ἀναγότανε πρὸς τὸν Ποιητὴν τῶν ὄντων. Ἔβλεπε τὶ ἔφτιαξε ὁ Θεὸς καὶ μετὰ πήγαινε τὸ μυαλό της στὸν Θεό. Δηλαδὴ ἀσχολεῖτο συνεχῶς τὸ μυαλό της μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὸν Θεό. Κι ἔλεγε: «Ἀφοῦ εἶναι τόσο ὄμορφα τὰ δημιουργήματα, τόσο ὡραῖο τὸ ἡλιοβασίλεμα, πόσο πιὸ ὡραῖος θὰ εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ὁ παράδεισος;»

Καὶ μετά, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «καὶ τοῦ μόνου ὄντος καλοῦ τε καὶ ἐραστοῦ ἀπλήστως κατατρυφήσασα». Λέει, βρῆκε τὸ μόνο καλό. Καλὸ θὰ πῆ ὡραῖο ἐδῶ. Καὶ τὸ μόνο ἐραστό. Ὅπως εἶναι κάποιος καὶ κάποια κοπέλα κι ἀγαπᾶ καὶ ξετρελαίνεται κι ἀντιστρόφως, ἔτσι λέει βρῆκε τὸ πραγματικὰ ἐραστόν, ποὺ εἶναι ὁ Θεός. Αὐτὸ εἶναι ποὺ λέμε «θεῖος ἔρωτας», «ἀπλήστως κατατρυφήσασα». Και το γεύθηκε αυτό και το απόλαυσε και δεν το χόρταινε. Δεν λέει απλώς «τρυφήσασα», τρυφή θα πή απόλαυσι, αλλά «κατατρυφήσασα», δηλαδή έπινε και έτρωγε πνευματικά το μεγαλείο και την ομορφιά και την δόξα του Θεού. Αὐτὰ λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Καὶ τὸ συμπέρασμα. Γιὰ νὰ μπορέση ἡ ἀγία Βαρβάρα νὰ ἀντέξη στὰ φοβερὰ μαρτύρια, εἶχε προηγηθῆ αὐτό. Ἡ καλλιέργεια τῆς προσευχῆς, ἡ ἕνωσι μὲ τὴ Θεία Χάρι, γέμισε ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα μέσα κι εἶχε τέτοια δύναμι, ποὺ ἄντεξε στὰ μαρτύρια. Ὅπως οἱ Ἀπόστολοι ἄντεξαν τὴ δύσκολη ζωή, διότι προηγήθηκε ἡ Πεντηκοστὴ κι ἦρθε μέσα τους τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τοὺς δυνάμωσε, τοὺς ἐνίσχυσε, καὶ ἄντεξαν σ’ ὅλες τὶς δυσκολίες.

Τὸ συμπέρασμα εἶναι ὅτι κι ἐμεῖς πρέπει νὰ βρίσκουμε μερικὲς ὧρες ν’ ἀπομονωνώμαστε, νά’ χουμε κάποιον ἥσυχο χῶρο, ποὺ λέει ὁ Χριστός «εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖον σου» καὶ ν’ ἀσχολούμεθα λίγο μὲ τὴν προσευχὴ καὶ λίγο μὲ τὸν Θεό. Ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ μεγάλη χαρὰ κι ἡ μεγάλη ἡδονή. Ὅλ’ αὐτὰ τοῦ κόσμου […] εἶναι παρερχόμενα κι εἶναι κούφια καρύδια, ὅπως ἔλεγε κάποιος. Ἄχυρο καὶ κούφια καρύδια. Ἡ ἁγία Βαρβάρα γεύθηκε τὸ πραγματικὸ καὶ τὸ ἀληθινὸ καὶ τὸ ὄντως ἐραστόν, ποὺ εἶναι ὁ Θεός, γέμισε ἀπὸ Θεία Χάρι, γέμισε ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ μετὰ ἄντεξε σὲ ὅλα τὰ μαρτύρια κι εἶναι ἁγία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μᾶς στηρίζει καὶ μᾶς εὐλογεῖ κι εὐλογεῖ κι αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπο.